شعر در مورد شهر بابک

شعر در مورد شهر بابک ، شعر زیبا و کوتاه درباره شهر بابک استان کرمان همگی در سایت پارسی زی.امیدواریم این مطلب که حاصل تلاش تیم شعر و فرهنگ سایت است مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

شعر در مورد شهر بابک

باز هــــم افــــروخت دل را شعلـــــه ی حب الــــــوطن
تا که در تـــوصیف شهر بابکـــــان گــــــــــــــــویم سخن

شهربــابک، شهــــر محــرومی کـــه از دانش غنی است
مــردمـــــان سخت کوشش را اراده ،آهنـــــــــــی است

گرچه در این گـــــوشه ی دنـــیا غــــــــریب افتاده است
شکر حـــــق در دست یــــــــــارانی نجیب افتاده است

من در این آب و هـــــوا، دل را هـــــــــــــــوایی کرده ام
با صفــا چــــون دختــــــــــران روستـــایی کـــــرده ام

شهر می دانــــــــــد کــــه من یک روستــــایی زاده ام
از وفــــــــا لبــــریــــزم و در عــــــاشقــــــــی آزاده ام

وای بــــر آن شاعـــــــری کز زادگـــــــاهش غافل است
اهــل دل را نیــــــــــز میـــــــراثی از این آب و گل است

مانـــــــده بر سیمــــــــای شهر بابکـــــــــــان گرد قرون
کاینچنین بنمــــــوده بر ما جلــــــــــــــوه های پر فسون

گرچــه نبـــــود بر سر هر رهگــــــذارش بـــوستـــــــــان
سادگــــــی پیـــــرایه ی شهـــر من است ای دوستـــان

گرچـــه از صنعت عقــب افــــتاده، فرهنــــگش نکــوست
بـــــــاری این تـــــار شکسته ساز و آهنگـــش نکـــوست

شهـــر من آب و هـــوایش مغــــــزها می پــــــــــــرورد
بس شعور و شعـــــــــــــرها و نغـــــز ها می پـــــرورد

روی صنــعت سالهــــا در شهـــــر ما باشـد سیــــــــــاه
هست بر ایـن ادعــــــــــــــــا ریگ سفیدش یک گــــواه

خیـــــــز تا فکــــری به حـــــــال شیشه ی جامش کنیم
از شراب آشنـــــــــایی، تــــــــازه تر کـــــامش کـــــنیم

گـــــر چــــه جــــاری در رگ میــــــدوک ما خون طلاست
هیــــــچ می دانــــی به درد غـــربت و غـــــم مبتلاست؟

خیــــز تا رونــــق به ذوب خاتــــون آبــــــادش دهیــــــم
وای کز بـــــی همتـــــی یک روزه بر بـــــادش دهیــــم

گــــــر کــــه باشد مایــــه ی فخـــــر و غـــــرور بــــابکان
یک اثــــــــــر کافــــــی بــــــود او را ز عهـــــد باستــــان

این اثــــر دانـــــی چه باشد؟ کــــــوی پر فـــــرهـــاد ما
خطه ی میـــمنــــد، یـــعنـــی بیسـتــــون آبــــــــــاد ما

ای بسا فــــرهــــادهــــا در خــــواب شیــــرین رفته اند
تـا بــه قلـــب سنگهــــای سخت سنگین رفتـــه انــــــد

خـــانــــــه کنــــدن در دل این کـــــــوههــــای سربلنـــد
ای بسا سرهــــای ســـودایـــی فکنــــده در کـــــمنــــد

زان اگـــر خواهــــد نشان از قـــــدمت و تـــــــاریــخ کس
شهــــر مــا را خـــــانه هـــــای سنگی مــــــیمنـــد بس

اقتصــــاد شهـــربــــابــــــک بیشتـــــــر در روستــــاست
دامـــن سبــــز طبیــــعت سایــــه ی لــــطف خـــداست

بــــــانـــــــوان روستـــــــا نــــــان محلــــی می پــــــزند
در تنــــــور عشـــق، احســـان محلـــــی مــــی پــــــزند

بانــــوان ، فصـــل درو عطــــر تبســــم مـــــی زننـــــــد
شانــــــــه ها بر کـــــاکــــل زرین گنـــدم مـــی زننــــــد

دختــــران روستــــــــــــا زینــــت نگـــــار قـــــالـــــی اند
سربــــــــــــداران محــــبت ، پــــای دار قــــالــــــی انـــد

پیـــــــــرزن می ریسد از پشــــم طبیــــــعی دوکهـــــــا
دختــــــرک بـــر تـــــار قــــالـــــی می نشانــــد کوکهـــا

می کشد از لابــــــلای هــــر نــــخ قــــــالــــــی ســـرک
دستهـــــــــــــای رنگـــــی و انگشتهـــــای پـــر تـــــــرک

تپـــــه هـــــای سبــــز مـــــدوارات گـــــــویی گــــلشنند
سرزمیــــن رستــــــن آلالــــــــــــــه و آویــــــشن انــــد

می کنـــد بـــــا چـــــــرخ دوار فلـــــــــک هـــــر ساله لج
در زمان چیـــــــــدن محصــــــــول،گــــــــــردوی دهــــج

مرحبـــــــا بـــــر پسته خنـــــدان بــــاغـــــــــــات ربـــــاط
کآورد در آن کـــویـــــر پر عطش بــــــوی نشـــــــــــــاط

هیـــــچ دانــــی از جـــــــــــوزم و آن بهـــــار و همهمـــه
مـــا شمــال شهربـــــابــــــک می شنـــاسیمش هـــمــه

هــر مسافـــر می بـــرد عکســـــــی بــــرای یـــــــادگـــار
از جــــوزم پر طــــراوت خاصـــــه در فصــــــــل بهـــــــار

من چـــه گـــویــم از ندیـــک، آن روستـــــــــــای پر شهیــد
روستـــــای کــــوچـــکـــی آکنــــــــــده از یــــــاس سپیـــد

در کُــــرُم زردآلـــــو و آلـــــوچه هـــــای پر بــر است
آبـــدر بــــا رود پـــر آبش تمـــــاشــــــــــایی تر است

در شب بهــــزاد فــــرخ، فصــــل تابستـــــان به باغ
می درخشد خوشه ی انگور همچـــــون چلچـــــراغ

خــــاک استبـــرق به چشـــم خصـــم می پاشد نمک
کنـــگ را باشد فـــــراوان چشمــــه ی آب خنـــــک

کشک و تــــرف خَبــــر هــــــــم خــــوبست مانند پنیر
می شود از شهــــر مـــا صــــــــادر پنیـــــــری دلپذیر

در مسینـــــان ، بــــاغ و صحــــــــرا دیدنی تر می شود
دانــــه ی بــــادام همچــــون چشـــم دلبـــر می شود

خــــــــاک روگـــوشو تبـــــــرک یافت از عطــــر امــــام
تــــا پــــذیـــــرای قــــــدوم میهمــــان باشد مـــــــدام

گر چه دور افتاده است و بـــــــد مسیــــر این روستــــا
شد امـــــــام زاده اش چشــــــم و چـــــراغ شهر مــــا

گرچــــه محــــروم است و میـــــراثش به یغمــا می رود
شهــــــر مـــــا از نـــــردبان علـــــم بـــــــالا مـــــی رود

آه یــــاران مهــــاجــــــــــر تـــــــــرک این وادی چــــرا؟
می رویــــد ایـــن سان شتابـــــان و هـــــراسان تا کجا؟

خانــــه بـــی صــــاحب چـــــو شد برخی تقلب می کنند
آشیــــان خـــــالـــــی مـــــا را تصــــــــاحب می کننــــد

بی گنـــــاه است او نبــــــاید این چنیـــن تــــــرکش کنید
طعــــم محـــــرومی چشیده انـــــدکی درکـــش کــنید

تا کــــه با لطــــــف خـــــداونـــــد تبــــــارک بعــــد از این
روی آبــــادی ببــــینـــد شهـــــربـــابــک بعـــد از ایـــــن

شاعر: افسر فاضلی شهربابکی

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعری در مورد شهر بابک

نم نم باران کم است ای آسمان فریاد کن
قامت پیچک خمیده است آسمان بیداد کن

ریشه ها در قعرخاک و سایه ها روی زمین
آسمان این سایه ها را از قفس آزاد کن

دست خورشیدی اگر بر قامت پیچک زدی
شاپرکها را فقط با نور ماهت یاد کن

شیشه ی عمر شقایق از دلش محکمتر است
اندکی هم این نصیحت را به گوش باد کن

بغض نیلوفر فقط با گریه ات وا می شود
آسمان همت کن و نیلوفری را شاد کن

بیشتر بخوانید : شعر در مورد کرمانشاه ، به زبان کردی و شعر فارسی در وصف کرمانشاه و بیستون

شعری درباره شهر بابک

کابوس غزل پژمرد تـــــــــــا چشم تو پیدا شد

شب گم شد و غم ترسید دنیا همه زیبا شد
با چشــــــــم تو گل افتـــــــاد از رونق زیبایی

با نــــــــــــام تو پایان یافت غم نامه تنهایی

من معجـــــزه را دیدم وقتی که تو خندیدی

بــــــــــاران متولد شد وقتی که تو باریدی

چشـــــــــــــم تو خدایی بود قرآن غزل آیه

یک طرح تماشایی از روشنی و ســــــایه

تا چشم تو پیدا شد تقدیر جهان برگشت

تا عشق زمین چرخید تا عشق,زمان برگشت

من معجزه را دیدم وقتی که لبت گل کرد

وقتی که صدای عشق درجنگ شبت گل کرد

دنیا به تو معنا شد لبها به سخن وا شد

کابوس غزل پژمرد تا چشم تو پیدا شد

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر درباره شهر بابک

تار شکسته من در سینه نــــــــاز می کرد

دستان کوچک توتعمیر ســـــــــازمی کرد

دیروز مانده بودم بــــا دردهـــــای بیشم

امروز خسته از این تعبیر خواب خویشم

غمگین تر از قناری در پشت میله هایم

در وصف غربت خود آواز مــــی سرایم

در باغی از غزلها بی پرده می نویسم

شاید کسی بخواند این شعر های خیسم

شاید جوانه هایم بعد از غروب سر زد

باران گرفت روزی بـــا صد ترانه در زد

امروز می نویسم هرچه ز دل برآید

فردا جوانه هایم شاید ز گل در آید

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر در مورد شهر بابک

روزها دردل این ده خبری بود که نیست
کوچه درحسرت ان رهگذری بود که نیست
درهمان ظلمت وتنهایی وحیرانیها
دل دریازده ها رانظری بود که نیست
چشممان را به کدام اینه ها بخشیدیم
شب مهتابی ما چشم تری بود که نیست
چه قدر با تب این فاصله ها خو کردیم
دیرترها هوس بال وپری بود که نیست
روزهایی که دوان ازپی هم امد ورفت
برسرم سایه سبز پدری بود که نیست
چشم تو حیرتمان را دو سه چندان می کرد
شب حیرانی ما راسحری بود که نیست
دری از جنس غزل بردل ما بگشایید
ته بن بست همین کوچه دری بود که نیست
غزلی حرف دلی اتش شوقی شاید
دستمان سوی قنوت دگری بود که نیست”

بیشتر بخوانید : شعر در مورد قیچی ، شعر کودکانه در مورد سنگ کاغذ قیچی

شعری در مورد شهر بابک

خداحافظ شعرهای در گلو تبعید

خداحافظ

خداحافظ غزل های ناتمام همچون بید

من از این شهرکه مردمانش

از ترس ویروسی شدن تلفن همراهشان

برای یکدیگر پیامک های خالی میفرستند

از اینجا که به نشانه احوال پرسی از مردگان برایشان تک زنگ می زنند

من از هزاره سوم سکوت در قبال ترفیع درجه

از داستان بلند دوستی خاله خرسه که نه

از دوستی قناری و قفس به امید رهایی با شما حرف میزنم

خداحافظ

نمی دانم چرا غزل خداحافظی ام گریه که ندارد هیچ دارد فریاد میزند

آهای مردم شهر مرا از دست این شعر افسار گسیخته نجات

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعری درباره شهر بابک

به زمین که وصــــل باشی

جا می مانی

مثل

کفشهای موسی

……………………………….

شهر آتش گرفت از غم سوخت

آسمان گــریه کرد نم نم سوخت

کــــــــاری از عشق بر نمی آید

آه شیطـــــان گرفت آدم سوخت

……………………………….

…وزمین را تب یک حادثه از بن سوزاند

شهـر را وسوســـه تنـــــد تمـــدن ســوزاند

آتش چشــــــــم تو گـــــرمای دل انسان شد

وکسی را که شبی گفت کمــک کن سوزاند

آی ! آدم کـــه زمین گـــیر شود مـی پوسد

خاک نفــــــــرین شده را بوی تعفن سوزاند

” فیکن ” هر چه تو گفتی ما حرفــی نزدیم

غیرازاین نکته که آخرهمه را “کن” سوزاند

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر درباره شهر بابک

در رهی در کنار همین دشت ،کوله باری به وزن وقارش

بسته برپشت وبر دوش ساکـی،شوق دانش ببرده قرارش

راهی درس و مکتب شده او، تا به دانش دهد فکر خود را

بــــهر روح غذای مناسب ، توشه ای در خور اعتبارش

راه تحصیل را با علاقه، طی نموده به سوی سعــادت

جستچویی به دریای دانش، عشق خواندن شده یار غارش

هجرتی در دیار شجاعت، پویشی در طـریق کیاست

می رود تا دهد درس ایثـــار، دور گشته ز دار و دیار ش

روح خود را به دانش صفایی، پرورش داده صافی نموده

از غم تن سراسر رهیده ، کسـب دانش نموه شعارش

افتخاری به شهـر و دیارش، داده در راه دانش پیـاپی

می شود تا ثریـــــا رساند،بالش دانش بی شمـــــــارش

باغ گلهای دانش ز علمش، رویش غنچه های ” ترانـــک “

شیوه تازه ای در سرودن، شمــه ای ذوق پاکــــی تبارش

شعــــــــر او خود نموده تجسم، انعکــــاسی ز تصویر زنده

دانش پهنه سند و کـــــارون، می کشد باد پــــــای سوارش

تحت تاثیر وزنش ” جبیر ” است میسراید هماهنگ شعرش

تا ز شیـــراز آید پیـــــامی ، واژه از فکر بکر کیـــــارش

بیشتر بخوانید : شعر در مورد صید ، ماهی و صیاد و شکار و شکار چی و ماهیگیری

شعر در مورد شهر بابک

سرت را بـــه لالایی من بـــده به دامــــان دریایی من بده

تو آغوش بگشا و امشب فقط خودت را به تنهـــــایی من بده

اگر می شود شعله ای ،آتشم ! به چشمان موسایی من بده

تو تن پوش آرامشت را بیــــا به دوش شکیبـــــــایی من بده

نگاهت پریشان تر از آسمــــــان دلت را به شیـــــدایی من بده

بیــــا دیــــــدن قامتت را شبی به چشم تمـاشایـــی من بده

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعری در مورد شهر بابک

این بـــــار آخر است، میایی  ببیــنمت؟

امروز ممکن است که جایی ببیـــنمت؟

از صبح زود هی به خودم مژده می دهم

با گیسوان مست حنایی ببیــــنمت

از بادهای ســــرزده پرسیده ام تو را

باید به چشم بی سرو پایی ببینمت

وقتی که پونه ای بغل پیچ و پیچ رود

وقتی میان باد رهــــــــایی ببینمت

آنقدر تازه ای تو، که اصلا نمی شود

با چشم های کهنه گرایی ببینمت

من تکه ،تکه،تکه شدم بلکه یک نظر

از هر دری کــــه رو بنمایی ببینمت

“شیراز معدن لب لعل است و کان حسن”

امروز ممکن است که جایی ببینمت؟

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعری درباره شهر بابک

مست مست بودم
از طلوع سبز چشمانت
حصیر نگاهت
زیبنده سلول قلبم
.
.
.
پاشنه روی درب
نچرخید
قلم افتاد و شکست
واژه ها سنگ کوب کردند
و دکلمه سکوت نواخته شد
و
سوار تنها
در زیر سایه نهال مظلومیت
قربانی شد
و
رخت سیاه پوشید
پنچره احساسم
و
به بلوغ رسید
کویر شفقت
از تبلور
غروب سنگین
سپیدار نگاهت
سیطره افکارم
دچار شده بود
و
خار نیاز بر لبانم ریشه دواند
.
.
.
احساس تکیده م
چو بهمن
بر اذهانم متبلور
افق دیدگانم چو صحرای سینا
متجلی
این همه دگردیسی
از کوچ چشمانت
متولد شد

بیشتر بخوانید : شعر در مورد شلوغی ، یک بیت شعر و متن زیبا درباره شلوغی شهر و اتوبوس

شعر درباره شهر بابک

سلام ای مردم خونگرم کرمان
شما سیرجونیای غرب استان
سلام ای بافتیای بادرایت
زرندی های شیرین همچو سوهان
سلامت باد کوه استقامت
بم نستوه , همچون ارگ ایران
سلام ای شهر بابک, شهر صنعت
به میمندت سلامی برتر از جان
درود ای شهر کهنوج , شهر شوباد
عزیزی , شهر ایمان, همچو ماهان
به رفسنجان سلامی گرم داریم
به قربون صفا و پسته هاتان
تهیت شهرجیرفت, شهرجالیز
به آن شهر عزیز سبزواران
انار و راور و بردسیر و فهرج
همه باشند محبوب از دل وجان
فدای خاک پاک زنگی آباد
همون شهر حسین و پاسداران
خلاصه عرض زنگی دل چنین است
سلام ای ملک من, استان کرمان

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر در مورد شهر بابک

تا شود شاد شیده از بهرام شهر بابک به شیده داد تمام
گفت نعمان اگر خطائی کرد کان عقوبت بر آشنائی کرد
عدل من عذر خواه آن ستمست آن نه از بخل و این نه از کرمست
کار عالم چنین تواند بود زو یکی را زیان یکی را سود

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعری در مورد شهر بابک

غبار تنهایی
تو سینه ش
بغض شده بود
چشمانِ حصیری
گونی های سنگر
سرخ شده بود
بی تابی ش
به وضوح
خودنمایی میکرد
.
.
.

اما
هنوز
چشم انتظار
هم سنگرش
به بست
نشسته بود

بیشتر بخوانید : شعر در مورد شروع دوباره ، زندگی و عشق و آغاز دوباره و متن شروع دوباره

شعری درباره شهر بابک

شاعر دچار نیست غزل گل نمی کند

غم ریشه دار نیست غزل گل نمی کند

دور نهال نازک غمهای من مبیچ

جایی که خار نیست غزل گل نمی کند

ابری که روی دشت سکوتم نشسته است

باران ببار نیست غزل گل نمی کند

دیگر میان معرکه ها وازه های داغ

آتش بیار نیست غزل گل نمی کند

آن خنده های سرخ که یادش به خیر رفت

فصل انار نیست غزل گل نمی کند

در فصل فصل حیرت و بهت و شکست و شک

جای بهار نیست غزل گل نمی کند

تقصیر هیچ کس که نباشد به هر طریق

وقتی قرار نیست غزل گل نمی کند