شعر فی البداهه ملک الشعرا بهار

شعر فی البداهه ملک الشعرا بهار ؛ اشعار زیبای ملک الشعرا بهار همگی در سایت پارسی زی.امیدواریم این مطلب که حاصل تلاش تیم شعر و فرهنگ سایت است مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

شعر فی البداهه ملک الشعرا بهار

امتحان از این قرار بود که بهار می‌بایست

در مجلسی حضور پیدا کند و

با واژه‌هایی که به او گفته می‌شد،

از خود رباعی بسراید که دربرگیرنده همۀ آن واژه ها باشد.

اولین سری واژه‌ها از این قرار بود:

خروس ، انگور ، درفش ، سنگ

و بهار اینچنین سرود :

برخاست خروس صبح برخیز ای دوست

خون دل انگور فکن در رگ و پوست

عشق من و تو قصۀ مشت است و درفش

جور تو و دل ، صحبت سنگ است و سبوست

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر ملک الشعرا بهار

گل رازقی ، سیگار ، لاله ، کشک

و بهار چنین سرود :

ای برده گل رازقی از روی تو رشک

در دیدۀ مه ز دود سیگار تو اشک

گفتم که چو لاله داغدار است دلم

گفتی که دهم کام دلت یعنی کشک

بیشتر بخوانید : شعر گل آفتابگردان مولانا ؛ اشعار زیبای مولانا درباره گل آفتابگردان

شعرهای ملک الشعرا بهار

سپس واژه های :

تسبیح ، چراغ ، نمک ، چنار

بهار سرود :

با خرقه و تسبیح مرا دید چو یار

گفتا ز چراغ زهد ناید ا نو ا ر

کس شهد ندیده است در کام نمک

کس میوه نچیده است از شاخ چنار

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

اشعار ملک الشعرا بهار

بهار خود می گوید : در آن مجلس جوانی بود طناز و خودساز که از رعنایی به رعونت ساخته

و از شوخی به شوخگنی پرداخته با این امتحانات دشوار و رباعیات بدیهه باز هل من مزید گفته و چهارچیز دیگر به کاغذ نوشت

و گفت تواند بود که در آن اسامی تبانی شده باشد و برای اذعان کردن و ایمان آوردن من ، بایستی بهار این چهار چیز را بسراید :

آینه ، اره ، کفش ، غوره

من برای تنبیه آن شوخ چشم دست اطاعت بر دیده نهاده ،

وی را هجایی کردم که منظور آن شوخ هم در آن هجو به حصول پیوست و آن این است :

چون آینه نورخیز گشتی احسنت !

چون اره به خلق تیز گشتی احسنت!

در کفش ادیبان جهان کردی پای

غوره نشده مویز گشتی احسنت!

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر فی البداهه ملک الشعرا بهار

به راه زنان دانه دل مپاش

فریبنده جفت مردم مباش

زن پارسا را مگردان ز راه

که از رهزنی بدتر است این گناه

روان را گناه گران آورد

بس آسیب در دودمان آورد

بیشتر بخوانید : شعر گل آفتابگردان شفیعی کدکنی ؛ اشعار زیبای شفیعی کدکنی در مورد گل آفتابگردان

شعر ملک الشعرا بهار

بر دل من گشت

عشق نیکوان فرمان‌روا

اشک سرخ من دلیل

و رنگ زرد من گوا

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعرهای ملک الشعرا بهار

همی نالم به دردا، همی گریم به زارا

که ماندم دور و مهجور، من از یار و دیارا

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

اشعار ملک الشعرا بهار

گهی با دزد افتد کار

و گاهی با عسس ما را

نشد کاین آسمان راحت گذارد

یک ‌نفس ما را

بیشتر بخوانید : جملات عاشقانه ناب ؛ مجموعه ای از جملات زیبا و عاشقانه

شعر فی البداهه ملک الشعرا بهار

دوست می‌دارم من این نوروز فرخ‌فال را

تاکنم نو بر جبین خوبرویان سال را

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر ملک الشعرا بهار

خامشی جُستم

که حاسد مرده پندارد مرا

وز سر رشگ و حسد

کمتر بیازارد مرا

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعرهای ملک الشعرا بهار

نیستی رنگم چنین و نیستی اشکم چنان

گر بر این دل نیستی عشق بتان فرمانروا

بیشتر بخوانید : شعر در مورد شب تنهایی ؛ مجموعه اشعار شاعران درباره شب تنهایی

اشعار ملک الشعرا بهار

الا ای باد شبگیر،

ازین شخص زمین‌گیر

ببر نام و خبر گیر،

ز یار نامدارا

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر فی البداهه ملک الشعرا بهار

خواهی ار با فال میمون بگذرد روز تو خوش

برگشا هر صبحدم از دفترگل فال را

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

شعر ملک الشعرا بهار

مردمان از چشم بد ترسند

و من از چشم خوب

حق ز چشم خوب مهرویان

نگهدارد مرا

بیشتر بخوانید : شب در شعر سعدی ؛ گلچینی از اشعار سعدی درباره شب

شعرهای ملک الشعرا بهار

مهربان بودم‌، به جان خود شدم نامهربان

پارسا بودم‌، به کار دین شدم ناپارسا